អត្តាហិ អតនោ នាថោ គឺជាបណ្ដាំពាក្យស្លោកចុងក្រោយ របស់តាចឺម ដែលបាននិយាយទៅកាន់ចៅចិត្ត មុនពេលលោកបានលាចាកទៅ ។ សម្រាប់សិស្សានុសិស្ស ព្រមទាំងកុលបុត្រ កុលធីតាទាំងឡាយណា ដែរធ្លាប់បានអាននូវ រឿងកុលាបប៉ៃលិន ដែរជារឿងប្រលោមលោក ស្តីពីរឿងរ៉ាវស្នេហាខុសវណ្ណៈ រវាងកំលោះក្រីក្រដែរមានចិត្តស្មោះសរ និងនារីក្រមុំកូនសេដ្ឋិអ្នកជីកត្បូងនូវបរប៉ៃលិននោះ ប្រហែលជាមិនបានចាប់អារម្មណ៍ ឬគិតពិចារណាខ្លាំងទៅលើបណ្ដាំ ឬក៏ប្រយោគមួយឃ្លានេះទេ។ នេះបានសបញ្ចាក់ឲ្យឃើញថាសម្រាប់បណ្ដាំមួយប្រយោគដែលបានិយាយថា អត្តាហិ អតនោ នាថោ នេះគឺពិតជាមានអត្ថន័យជ្រៅជាក់បំផុត។ អត្តាហិ អតនោ នាថោ គឺជាភាសារ សំស្ក្រឹត ដែរត្រូវបានប្រែមកវិញថា ខ្លួនទីពឹងខ្លួន។ ថ្វីថ្បិតតែពាក្យស្លោក ខ្លួនទីពឹងខ្លួននេះ ក៏មិនសូវជាមានអត្ថនយ័វែងឆ្ងាយ នូវពេលដែលយើងចាប់និយាយក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងបណ្ដាំមួយឃ្លាចុងក្រោយ របស់តាចឺមនេះ គឺត្រូវបានបង្កប់ទៅដោយ អត្ថន័យដ៏សែនចាក់ជ្រៅបំផុត ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា គួរតែយកតម្រាប់តាម ។
កាជឿជាក់លើខ្លួនឯង គឺជាគន្លឹះដ៏ល្អបំផុត សម្រាប់ការដើរទៅរកភាពជោកជយ័។ ការពឹងពាក់ទៅលើអ្នកដ៏ទៃ ដើម្បីចិញ្ចឹមក្រពះគឺជាអំពើរដ៏ល្ងង់ខ្លៅ និងខ្ចិលច្រអូសមួយដែរ មនុស្សមួយចំនួននៅតែបន្តប្រព្រឹត្តិ។ ធ្វើរដូចច្នេះគឺហៅថាឫកពាដើមបញ្ចើក្អែក ដែលអាចរស់នៅបាន ដោយពឹងតែទៅលើដើរឈើដ៏ទៃតែប៉ុន្នោះ។ សម្រាប់បុគ្គលណា ដែលមានអត្តចរិតបែបនេះ គឺថ្ងៃណាមួយប្រាកដ៏ជាជួបទៅនឹងផ្លូវចុងក្រោង ដែរមិនអាចនឹងប្រឈមមុខបាន ។ ដូច្នេះសម្រាប់បុគ្កលណា ដែរបានប្រកាន់ភ្ជាប់នូវអត្តចរិត អត្តាហិ អតនោ នាថោ នូវក្នុងខ្លួន បុគ្គលម្នាក់នោះជាក់ជាក្លាយជានបុគ្គលក៏ជោកជយ័នូវថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន។